امام سجاد علیه السلام و عبادت

اشاره

در بررسي اساسي ترين مظاهر زندگي امام سجاد (ع) به مواردي چون: ترك دنيا، كثرت عبادت، زهد نسبت به مال دنيا و خوشي هاي آن خواهيم رسيد. ما از اين مظاهر به «تعبد» و روي گرداني از دنيا، تعبير مي كنيم. «تعبد» در حيات پر بركت امام (ع) به گونه اي است كه محتاج دليل و نص تاريخي نيست. همين كافي است كه بدانيم آن حضرت را «زين العابدين» و «سجاد» لقب دادند. در نظر علماي غير شيعي، امام سجاد (ع) عابدترين و زاهدترين فرد خود زمانه است كه مانند خورشيدي بر تارك انسانيت مي درخشد و تاريخ او را در اعلا مرتبه مي ستايد. براي معرفي عبادت امام (ع) به صورت زنده و شناساندن كيفيت و مقدار آن و بررسي حالاتي مانند ترس از خدا، زهد و موعظه كه از لوازم عبادت امام بشمار مي آيد، برخي از روايات را كه متضمن اين معنايند، يادآور مي شويم: 1) از يكي از كنيزان امام (ع)، درباره عبادت آن جناب، سؤال كردند، او گفت: «آيا مختصر بگويم يا تفصيل بدهم» گفتند: «مختصر بگو» گفت: «هرگاه براي ايشان غذا مي بردم يا مي رفتم كه رختخواب شان را پهن كنم، در حال نماز و عبادت مي ديدمشان. هر روز و شب هزار ركعت نماز مي خواند. پيشاني حضرت از زيادي سجده پينه بسته بود و مانند پوست زانوي شتر شده بود». 2) امام باقر «عليه السلام» عبادت پدر بزرگوارشان را چنين توصيف مي كند: «پدرم شب ها آن قدر نماز مي خواند كه هنگام رفتن به رختخواب، از ناتواني بر روي زمين خود را مي كشاند». رواياتي هم كيفيت عبادت امام «عليه السلام» را شرح داده اند: